Na een regenachtige zaterdag met nog een natte nacht op de camping van de Chiro velden van Wespelaar, denken we graag terug aan de twee voorbij gevlogen sterke Swing dagen. Een van de uitschieters was zeker Jamiah Rogers wiens verpletterende show iedereen bekoorde, maar ook de opvallende openingsbands als de dynamische Steven Trogh Band vrijdag en gisteren Dave Warmerdam Band als jonge briljante verrijking in de blueswereld, daarbij nog Vitor Bacalhau als monumentaal geslaagd debuut en hopelijk gereed voor de Europese podia.

Stef Paglia

Openingsact van deze overweldigende zondag is onze eigenste, intussen trots opgegroeide kiem der Belgische bluesplanken, Stef Paglia. Samen als trio met Geert Schurmans op de bas en Joel Purkess op drums, openen zij van het begin de beuk erin met ”Watch Out”, middenin gitaarsolo's  om op de tanden te bijten. Niet op applaus wachtend en direct aansluitend “Take Me Away (To Your Paradise)”, waar we genietend getuige van zijn. “(I Got A) Crush On You”, al even zinderend uit zijn indrukwekkend kersvers album “Never Forget”. Stef vraagt om extra applaus voor de ganse crew van Swing Wespelaar. Mogen we zeker niet vergeten, dit gevestigd gratis festival zou niet mogelijk zijn zonder de 300 vrijwilligers, steeds attent en dorpsvriendelijk, van campingmedewerker tot burgemeester. Vullen we even aan dat Swing dankbaar is aan zijn publiek, de sponsors, de pers, de gemeente, de brouwerij, de leveranciers, de chauffeurs voor de feilloze verplaatsingen tussen vlieghaven, hotel en optredens, schitterende geluid en lichttechnici, supersterk tienhoofdig bestuur dat het ganse jaar de voorbereiding op zich neemt.

Een van de uitblinkers op Stefs CD is “Death Tree” dat dankzij de lyrics van vriendin Iris Teunissen hoge toppen scheert. Het diepere aspect van de donkere blues wordt even aangeraakt. Waarna dan nog dieper met het hemels instrumentale “Mystery Heaven”, als persoonlijke gedachtenis aan de vijf jaar geleden overleden vader door een hartslagaderbreuk. Dit was het eerste festival waar zijn papa hem mee naar toe nam, waarna jaarlijks hun vaste afspraak, daarom is Swing dan ook heel speciaal voor Stef. Dit gevoelig nummer hier spelend stond dan op zijn bucketlist. Onder het publiek is het opvallend stil, deels uit respect maar ook voor de gepassioneerde wiegende gitaarslides. Zijn vader had dan ook het liefst tussen ons gestaan.

Of we van Jimi houden wordt eensgezind beantwoord uit het Electric Wespy Ladyland met een eensgezinde yeeeah voor “Freedom”. Met deze enige cover komt hij als Abraham over de brug tot op het 50 jaar gevierde Woodstock. We hoorden al een tijdje dat Stef ons hier een verrassing zou brengen. Zagen we daar ook een extra micro gereed staan ? Zou het waar zijn dat we al een voorproefje krijgen met wie hij binnenkort op tour zal gaan ? En inderdaad, voor ons verschijnt  een vrolijke Kaz Hawkins mee op de bühne, wat een surprise. Kaz heeft als blanke de donkere stem van een Aretha Franklin. We horen, zien en voelen de perfecte match tijdens een acht minuten lange uitvoering van “Dirty Woman”. Getuig maar van bijgevoegde clip waar ook een “Miss You” Stones riff verscholen zit tussen de moorddadige snaren. Letten we vooral even op de grandioze stem van deze Ierse nachtegaal die ons doet denken aan de backing vocals van “Great Gig In The Sky”. Man man, wat een openingsact op ons bord  hier vandaag voor de kerk van Wespelaar.

Het blijft bij een samenzang van één nummer en het trio speelt nog de twee laatste nummers van het briljante debuutalbum. “Warmth Instead Of Cold” een meeslepend nummer waar menig bluesliefhebber stil van wordt, de juiste stem op deze begeesterde tekst met een verduiveld indrukwekkende gitaar van Stef. Als afsluiter nog “The Unknown” waar de SRV kruiden van het schap worden gehaald. Intussen heeft deze band verschillende blauwe gaten tussen de regenwolken opengetrokken, de zon nu niet alleen in het hart, daar gaan we er ook één op drinken na dit zeg maar historisch en weergaloos optreden.

Dany Franchi

Dany Franchi is een andere jonge kracht, de negenentwintig jarige in Genua geboren gitarist, geeft hier zijn laatste optreden voor een groot publiek na een drukke Europese tour, voor hij  in lokale juke joints zijn weg verder timmert. Voor ons een viermansband met Manu Ghirlanda op keys, Michel Tabbaroni op bas en Matteo Leoncini op drums. Je merkt al snel de speelse gedrevenheid van hun vriendschap ook op het podium waar Dany met zonnebril de regen nu echt wegjaagt. Zijn derde studio album, opgenomen in de Stuart Sullivan's Wire Recording Studio in Austin/Texas, waarmee hij al hoge toppen scheerde (4de plaats) in de Billboard Top Blues Albums Chart. Hij wordt dan ook beschouwd als één van de  jonge bluestalenten van dit moment.

Van dit vette nieuwe album krijgen we “My Only One“ dat hij opent met een meesterlijk lange gitaarintro. Pure romantiek in Dany's blues met een knipoog naar de doorwinterde garde van Robert Johnson tot Paola Bonfanti. Heeft enkele nummers in Texas geschreven waaronder “Run Around”, aanstekelijke ritme en stevig zinderend gitaarwerk, links Manu Ghirlanda virtuoos bezig op Hammond, laat de Leslie Speakers maar draaien. Je hoeft het derde weekend van augustus nooit naar de VS te trekken om de bluesclubs op te zoeken, die komen gewoon naar hier, the Big Swing Wespelaar. Zo vervoert Dany ons naar Memphis/Tennessee met  “ Never Found Me A Girl Like You”, weerom prachtige opbouw met een  uitbrekende gitaarsolo, romantiek te over maar waar is that girl.

Dany genoot zijn muziekopleiding in Milaan en vraagt ons of we de melodie herkennen van “(You) Wanna Know”. Even onszelf upbeamen met de tijdmachine naar begin vorige eeuw waar we in de Milanese Opera Enrico Caruso tegen het lijf lopen, een van de beroemdste tenoren in de geschiedenis van de opera, een echte tearjerker. Dany trekt zijn vest uit en daar gaan we “Back To The River” weer eentje straight to the heart in Texas geschreven, waarbij het publikum gretig meezingt. Bedankt alle blues ondersteuners en wil volgend nummer opdragen tot zijn overleden vriend en die hij bestempelt als een van de beste soul blues muzikanten van deze aardbol : Mike Ledbetter (rip 21/01/2019) en zonder begeleiding laat hij ons dat refrein meezingen “That's How Strong My Love Is”, een coverversie van Jamison Roosevelt. Antwoordt na ons samenzang met “I Can Pretty feel How Strong It Is” en breekt dan het wolkendek opnieuw open met zijn Fender. Mooie momenten hier op Swing Wespelaar die je moeilijk kan vergeten. Titeltrack van zijn CD “Problem Child” heerlijke deep-south afsluiter, talent maar ook elegantie in overvloed. 

Whitney Shay

Steeds zijn we verwonderd waar onze vriend Kris Vermeulen ze allemaal blijft halen, ook letterlijk, want velen dienen dan ook te worden opgehaald na hun lange vlucht naar Zaventem en hotel. Whitney Shay is een roodharige Rhythme & Blues lady en komt uit San Diego / Californië. Net op tijd om vooraf van de receptie te genieten, vooral bedoeld voor de sponsors en de buren, wiens kinderen ook straattekeningen hadden gemaakt op en rond het dorpsplein. Voor dit soort muziek en haar eerste tour in Europa staat hier een grote band met blazers naast haar met Nico Duportal op gitaar, Fabrice Bessouat op drums, Olivier Contrelle op keyboard, Max Genouel op bas, Sylvain Téjérizo op tenor sax en Alex Bertein op bariton sax. Met zijn zeven brengen ze een fraaie CCR versie van “The Midnight Special”. Dan rijden we mee in haar high speed rock train met “Get Down With It” en duidelijk  feministisch “Ain't No Weak Woman”, rood haar en rode mike, uitgangskleed met snit waar vele vrouwen jaloers op kunnen zijn, gaat daar zelfs mee op de kniën en de grond o.a. in “Don't Take Me For A Fool”. “Everyday” een song dat we sfeervol meezingen, alsook “Saved” net als in een gospelkerk. De zondagochtendmis van weleer hier op Wespelaar kan hier niet tegenop. We klappen zeker ook graag mee met Old School van Eddie James “Son” House “ Grinning In Your Face”, mooie uitvoering met dit typisch repetitief gospel ritme. Music is the universal language preekt Whitney ons nog toe en wie zei alweer “Music Is the Best”.

Breezy Rodio

Breezy Rodio is een singer-songwriter en trad vanaf 2007 mee op in Chicago als gitarist met Linsey Alexander, die gekend is als “The Hoochie Man”. Werkte met hem samen op drie albums, terwijl hij aan eigen albums begon. In 2011 zelfs samen met hoogwaardige gasten als Lurrie Bell, Rockin' Johnny en Dave Herrero (onlangs nog op Moulin Blues 2019). Intussen derde album gelanceerd “Sometimes The Blues Got Me” en reeds denkend aan vierde waaruit hij op facebook al aankondigde ook hieruit nummers te brengen. Het wordt weer snoepen. Rodio brengt ons graag naar Chicago downtown samen met Simone Scifoni op keys, Light Palone op bas en Lorenzo Francocci op drums. Misschien was het wel Jamaiah Rogers gister die de lont van de sfeer hier heeft aangestoken, dat feestgevoel druist nog altijd voort. We zingen dan ook mee met “Baby”. Roept ons toe :  Let's See What You Got Belgium ! Wanneer hij dan nog vraagt meer bas in onze stem te steken komt het helemaal ok. Net als Dany Franchi brengt hij ook een ode aan Mike Ledbetter met een funky gospel. Vraagt dan ook Danny Franchi en Jamiah Rogers naast hem beide op gitaar, de fun hoog erin houdend. Zeker een ander hoogtepunt alweer, drie helden samen op het podium van Wespelaar. De titeltrack “ Sometimes The Blues Got Me” is dan ook heel duidelijk, Breezy heeft het, the power of the blues, als geboren Romeinse Italiaan die twintig jaar in de wind heeft gelopen van die stad waar de blues clubs zeer rendabel zijn. Houdt ervan wanneer de band zijn bijnaam zingt “The Breeze”, zo kennen we er nog enkele. “Don't Fix It” uit zijn veelbelovende komende LP. Ook iemand die niet bang is zijn nummers on line terug te vinden voor het album is uitgegeven. Lees vandaag op zijn facebook : Kirk (Fletcher) took the stage right after me! He gave me a big hug and told me: “Bro you sounded like a million bucks up there” 

Kirk Fletcher

Kirk Fletcher wordt aanzien als een van de beste hedendaagse bluesgitaristen, is 43 jaar en speelt in de grootste clubs en zalen tot blues cruises samen met de big shots, terwijl we hem ook nog zagen in cafe 't Goor twee jaar geleden, wat nog altijd Goorblues eert. Het verhaal van Kirk begint als hij als achtjarige zijn broer Walter op gitaar in de kerk van hun vader ziet spelen. Enkele jaren spelen ze daar niet alleen gospel maar ook andere stijlen, van Steely Dan tot Jimi. Wordt medeoprichter van de Manish Boys , heeft het helemaal in de hand en wordt lead gitarist bij “ The Fabulous Thunderbirds” tussen 2005 en 2008 als. Vandaag treedt hij voor ons op samen met Jonny Henderson op Hammond en Matt Brown op drums. Let wel geen basman, Kirk is sterk genoeg en dat blijkt, gooit alle sluizen open en zeg maar laat de kurk van de fles vliegen, brengt ons zowel instrumentale als gezongen blues. Bij zijn derde nummer zijn we al een half uur verder. “The Answer” een topnummer, met ingetogen soulvolle stem en diep gravende handen op de snaren, uit zijn laatste CD “Hold On”. Gooit ons eentje uit de Fabulous Thunderbirds periode “Rock With Me” en beweert dan lachend net opgewarmd te zijn. Net als wij zie ik ook de ganse jonge band van Rogers en Franchi met ontzag mee genieten van deze act. Uit datzelfde album ook “Two Steps Forward & Two Steps Back”, nog zo eentje om in te kaderen; zoek dan wel een grote kader . Zeer dankbaar brengt hij nog een instrumentaal hoogstandje dat hij volledig aan ons opdraagt. Positieve muzikant met vrolijk hart, vertoeft zich heel ontspannen, iemand die we graag terugzien, misschien wel zaterdag op Culemborg, al even gratis als Swing hier.

Mud Morganfield

Deze 32ste editie van Swing Wespelaar wordt afgesloten met een klassieker uit de Windy City, een klassieker waar iedereen van houdt en diens vader als één der grootste legenden naar de eeuwige bluesvelden is getrokken, zo'n spoor nalatend waar we allen getuige van zijn. De vijfenzestigjarige Larry “Mud” Morganfield is de oudste zoon van Muddy, waar hij op zevenjarige leeftijd een drumstel van kreeg, dat hij later verving door een basgitaar. Heeft zijn vader weinig gezien en werd opgevoed door zijn moeder Mildred Williams en zeven nonkels, met enkele occasionele bezoeken van Muddy. Toen vader in 1983 overleed, reed Larry nog met trucks als beroep, maar droomde ervan om op de planken te staan. Treedt dan op de Southside van Chicago zo'n 11 jaar geleden met een mix van vaders materiaal en eigen nummers, maar houdt desondanks alles van zijn vader en blijft er altijd trots op. Zijn missie wordt en is nog steeds zijn vaders muziek alive te houden over de ganse wereld. Is intussen een multi award winner o.a. Blues award in de traditionele album categorie voor 2014 album For Pops: a tribute to Muddy Waters. 

Mud treedt hier op met een super sterke bezetting, Steve Weston op harmonica, Ian Jennings op staande bas, Eric Ranzoni op keys, Brendan O' Neil op drums en Ronni Boyson op gitaar, geen gewoon six pack. Typische Amerikaanse intro, als de grote James Brown, maar dan zonder mantel en stars and stripes vlag. Statig plaatsnemend op een kruk na die lange intro, basgitaar ter hand nemend en zet in “They Call Me Mud” titeltrack van zijn laatste album, met luisterrijke gitaar en harmonica solo's.   “I Want To Be Loved”. Vraagt dan naar de donkere massa wijzend waar “Downtown” is... ja gelukkig vind je dat niet hier in dit dorp... maar we gaan toch graag mee. In dit nachtelijke uur stijgt de stem van Mud boven alles uit. Maar de band weet hem heel goed te dragen, de harmonica van Steve Weston was vanaf het begin al opvallend stuwend. De rode Gibson van Ronni Boyson herdenkt op monumentale slidende wijze de slow blues van Muddy's meesterwerken zoals in het prachtig ingekleurde “She's Nineteen Years Old”. We horen en voelen de Mississippi ritme's tijdens “Trouble No More” en warmen ons op met een versnelde drive in “Baby Please Don't Go”. En natuurlijk in volle glorie de “Hoochie Coochie Man” en “Got My Mojo Working” en “Manish Boy”. 

I'm A Man …. Yeah !! I'm A Rolling Stone,
I'm A Man …. Yeah !! Ahoo hoo …
I'm A Man.... Yeah !! I'm A Hoochie Coochie Man
Ahoo hoo …. maar zeg het ni voort

Guy Cuypers

foto © Walter Wouters

meer foto © Walter Wouters

Mud Morganfield: video 2

Kirk Fletcher : video 2

Breezy Rodio & Dany Franchi & Jamiah Rogers 

Breezy Rodio: video 1

Whitney Shay: video 2 - video 3 - video 4

Dany Franchi: video 2

Stef Paglia Band & Kaz Hawkins 

Stef Paglia Band : video 1 - video 2